162. Τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου Λάρισας: 

                       Αθώωση του Εκκλ/κού Συμβουλίου                                    Αγίου Δημητρίου Οξυάς!

                          Ιστότοπος:ofigousiotis2.blogspot.com                                                        Email:giwrgospattas@gmail.com

                                   

   Ηλιόλουστη μέρα ήταν η 17η Δεκεμβρίου στη Λάρισα. Λιακάδα διαπέρασε και την ψυχή μας, μετά την αθωωτική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου για το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Αγίου Δημητρίου Οξυάς - το οποίο πλέον έχει δύο μέλη μετά την απώλεια του παπα-Σωτήρη Γκέκα, στις 29 Νοεμβρίου. Οι κατηγορίες τους από απλό πλημμέλημα, αρχικά, είχαν μετατραπεί σε κακούργημα με νεότερο νόμο που ίσχυσε αναδρομικά! Σχετικά σύντομη ήταν η δικαστική διαδικασία. Η απόφαση ελήφθη αμέσως και παμψηφεί, μετά την αγόρευση του δικηγόρου, κ. Περικλή Βούλγαρη, και την κατάθεση του πρώτου μάρτυρα υπεράσπισης, του Κώστα Μπλέτσα, πρώην προέδρου του Συλλόγου των Απανταχού Οξυωτών Αθηνών, ο οποίος δείχνει έντονο ενδιαφέρον για τα ζητήματα του χωριού και την αναστήλωση του μύλου. Η δική μου κατάθεση, ως μάρτυρα υπεράσπισης, και του Γιάννη Γκέκα θεωρήθηκαν περιττές.

ο Λάμπρος Πάττας ενώπιον του δικαστηρίου

                                                Η κατάθεση που είχα ετοιμάσει!

    Αν και δεν χρειάστηκε να καταθέσω ο ίδιος ως μάρτυρας υπεράσπισης των κατηγορουμένων, αξίζει, νομίζω, να διασωθεί η κατάθεσή μου που είχα ετοιμάσει. Περιέχει βασικά στοιχεία από την πολύκροτη υπόθεση, αλλά προβαίνω στη δημοσίευσή της και για να ....ξεθυμάνω:

         Κυρία πρόεδρε και κυρίες δικαστές,                                                                                                        Η παρούσα υπόθεση αφορά το τριμελές Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Αγίου Δημητρίου Οξυάς Καρδίτσας, το οποίο συμβούλιο μετά την εκδημία του παπα-Σωτήρη Γκέκα έχει πλέον δύο μέλη. Κατηγορούνται ότι κατέλαβαν δημόσιο χώρο 83 τ.μ., περίπου. Μέσα σ' αυτόν, έκαναν κάποιες μικροκατασκευές, προκειμένου να γίνεται μια φορά το χρόνο - την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου - ένα αντάμωμα των Οξυωτών. Υπόψη ότι ο χώρος αυτός βρίσκεται μπροστά σε έναν παλιό νερόμυλο, που πια δεν λειτουργεί, στην ακροποταμιά του χωριού.                                                                              Θεωρώ τις κατηγορίες εναντίον του Εκκλ/κού Συμβουλίου αβάσιμες και άδικες, κυρία πρόεδρε και κυρίες δικαστές. Ο προαναφερθείς χώρος ανήκε ανέκαθεν στο Ναό του Αγίου Δημητρίου. Ήταν περιουσιακό του στοιχείο από καταβολής του χωριού, εδώ και 600 περίπου χρόνια! Έχουν γίνει έρευνες και γράφτηκαν δύο βιβλία για το χωριό της Οξυάς, στις σελίδες των οποίων γίνεται αναφορά και στην ιστορία του μύλου. Τα βιβλία αυτά γράφτηκαν σε ανύποπτο χρόνο και πολύ πριν έρθει στην επιφάνεια η διαμάχη αυτή μεταξύ του Εκκλ/κού Συμβουλίου και του Δασαρχείου Μουζακίου. Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω μικρά αποσπάσματα από το καθένα, αφού πρώτα σας πω ότι κατά καιρούς στο χωριό της Οξυάς λειτούργησαν τέσσερις νερόμυλοι. Οι δύο ήταν ιδιωτικοί και οι άλλοι δύο ήταν ιδιοκτησίας του Ναού του Αγίου Δημητρίου:                                                                                

1. Στο πρώτο βιβλίο, που είναι δικό μου, γράφω τα εξής, στη σελ. 94 (έκδ. 1995): " Πιο σημαντικός απ' όλους ήταν ο μύλος κοντά στα Παλιάμπελα. Είναι ιδιοκτησίας του Αγίου Δημητρίου και πάντοτε νοικιαζόταν από την οικογένεια του Βάιου Γκαραβέλα". Ο Βάιος Γκαραβέλας ήταν από τους τελευταίους μυλωνάδες αυτού του μύλου. Υπάρχει μάλιστα και ένα συμβόλαιο ότι νοίκιαζε το μύλο, από το 1949, το οποίο κατατέθηκε εδώ στο δικαστήριό σας.                                                                    2. Ο Γιάννης Γκέκας, επίσης, στο βιβλίο του, σελ. 377 (έκδ. 2013), γράφει τα εξής: "Το λιθόκτιστο κτίριο ( του μύλου), διαστάσεων 7,60 μ. Χ 5,75 μ. Χ 2,80 μ., είναι βακούφικο, ιδιοκτησίας του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου".

                                    Ο κάτοχος του μύλου είναι και κάτοχος του χώρου!

    Είμαι απόλυτα πεπεισμένος, κυρία πρόεδρε και κυρίες δικαστές, ότι εκείνος που έχτισε το μύλο είναι και ο κάτοχος του χώρου, περί ου ο λόγος. Αυτό λένε τα στοιχεία που έχω συλλέξει, αυτό λέει και η κοινή λογική. Σ' αυτό συνηγορεί και το εξής, που θα μου επιτρέψετε να σας διηγηθώ:                              Τα παλιά χρόνια, οι κάτοικοι του χωριού της Οξυάς πήγαιναν τα γεννήματά τους στο μύλο, για να τα αλέσουν, με τα ζώα. Άφηναν τα δυο σακιά μπροστά στα πέτρινα σκαλοπάτια του μύλου - τα οποία σκαλοπάτια εγώ τα θυμάμαι πολύ καλά - και από εκεί ο μυλωνάς τα έπαιρνε μέσα για να τα αλέσει. Οι άνθρωποι εδώ έπρεπε να περιμένουν με τις ώρες τη σειρά τους, γιατί τα αλέσματα ήταν πολλά. Υπήρχαν περιπτώσεις που μπορούσαν να περιμένουν μέχρι και τα μεσάνυχτα. Τα ζώα, εντωμεταξύ, πού θα πήγαιναν; Θα έπρεπε κάπου να τα δέσουν, ή, αν ήταν πιο ήμερα, να τα αφήσουν κάπου να βόσκουν ελεύθερα. Ε, λοιπόν, σ' αυτόν τον επίδικο χώρο σταματούσαν τα ζώα. Ο χώρος αυτός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με τη λειτουργία του μύλου. Δεν θα μπορούσε ο μύλος να λειτουργήσει χωρίς αυτό το χώρο! Το Δασαρχείο Μουζακίου επιχειρεί, παραδόξως, να διαχωρίσει το μύλο από το χώρο του. " Ο μύλος μπορεί να είναι του Ναού - μου είπε υπάλληλος του δασαρχείου - όχι, όμως, ο χώρος". Αυτό είναι αδιανόητο. Θα ήταν σαν να διαχωρίζει κανείς ένα σπίτι από την αυλή του!

                                                          Τα μαντάνια και η ντριστέλα!

      Δεν είναι η πρώτη φορά που το Εκκλ/κό Συμβούλιο - το εκάστοτε, δηλαδή, Εκκκλ/κό Συμβούλιο - κάνει μικροπαρεμβάσεις στον περιβάλλοντα χώρο του μύλου, κυρία πρόεδρε και κυρίες δικαστές. Παλαιότερα, είχαν φτιάξει τα μαντάνια και τη ντριστέλα κοντά στο μύλο. Σήμερα, βέβαια, αυτά δεν υπάρχουν. Τα εξαφάνισε μία μεγάλη νεροποντή - κάτι σαν τον περυσινό Ιανό, θα έλεγα - πριν από τριάντα περίπου χρόνια, μαζί και τον υδραύλακα του μύλου. Έτσι, ο μύλος σταμάτησε να λειτουργεί. Υπάρχουν και σήμερα, βέβαια, αλεστικές ανάγκες, αλλά ο Ναός του Αγίου Δημητρίου δεν έχει τα χρήματα για να τον ανακατασκευάσει. Το Εκκλ/κό Συμβούλιο ανακατασκεύασε μόνο τη ντριστέλα. Έχουν μείνει, ωστόσο, ανόθευτες οι μνήμες από τον κοινωνικό ρόλο που διαδραμάτισε στο μύλο ο 'Αγιος Δημήτριος, καθώς κανείς συγχωριανός δεν πλήρωνε κάτι όλα αυτά τα χρόνια, για τις υπηρεσίες που του πρόσφερε εκεί ο Ναός.

                                                       Και κήπος στον επίδικο χώρο!

     Παλαιότερα, είχα ιδεί με τα μάτια μου και έναν κήπο στον επίδικο χώρο! Και όχι μόνο μια χρονιά, αλλά επί σειρά ετών. Ήταν του μυλωνά. Ποιος θα πήγαινε, κυρία πρόεδρε και κυρίες δικαστές, να καλλιεργήσει κήπο μέσα σε δημόσιο χώρο; Ο χώρος ήταν του Ναού, γι' αυτό και επέτρεπαν στο μυλωνά να φτιάχνει εκεί τον κήπο του.

                                          Κάρφος εις οφθαλμόν οι τέσσερις καρυδιές!

     Μέσα στο χώρο που μιλάμε, κυρία πρόεδρε και κυρίες δικαστές, υπάρχουν και σήμερα τέσσερις καρυδιές. Είναι φυτεμένες σε κανονικά σημεία που σχηματίζουν ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος τις φύτεψε και δεν φύτρωσαν μόνες τους. Κάποιος που είχε δικαιώματα στο χώρο και αυτός δεν είναι άλλος από το Ναό του Αγίου Δημητρίου, ή, έστω, τις φύτεψε κάποιος για λογαριασμό του Ναού. Στο χωριό της Οξυάς, γνωρίζουν πολύ καλά ποιος τις φύτεψε: ο Θωμάς Μπλέτσας, πριν από 45 τουλάχιστον χρόνια! Τότε, ο μακαρίτης Θωμάς ήταν κοινοτικός σύμβουλος και έκανε πειραματισμούς σε ποια σημεία του χωριού ευδοκιμούν καλύτερα οι καρυδιές και ποιες ποικιλίες. Είπε, λοιπόν, στο τότε Εκκλ/κό Συμβούλιο ότι θα τους βάλει στο χώρο του μύλου τέσσερις καρυδιές, αυτές που πρόσφατα το Δασαρχείο Μουζακίου προσπάθησε να τις....εξαφανίσει! Έπρεπε, κατά τη δική τους άποψη, να φαίνεται ο χώρος μόνο σαν δάσος πλατανιών, όπως τον παρουσίασαν στο τοπογραφικό τους διάγραμμα. Γι' αυτό, ο μάρτυρας του δασαρχείου, στο Πρωτοδικείο Καρδίτσας, το 2018 - σε προσφυγή του δασαρχείου για αποβολή του Εκκλ/κού Συμβουλίου από το χώρο - ισχυρίστηκε ότι οι καρυδιές αυτές δεν έχουν ζωή πάνω από 15 - 20 χρόνια! Ήθελε μ' αυτό να πει ότι το Εκκλ/κό Συμβούλιο σκέφτηκε πονηρά: Πρώτα φύτεψε τις καρυδιές, για να κατοχυρώσει το χώρο ότι είναι του Ναού, και μετά άρχισε να κάνει τις προαναφερόμενες μικροκατασκευές. Μάλλον, το αντίθετο συνέβη: Πονηρά σκέφτηκε το δασαρχείο! Το ψέμα του υπαλλήλου του εδώ συνίσταται στο εξής: Σε ερώτηση της προέδρου του Πρωτοδικείου, από πού συμπεραίνει ότι οι καρυδιές δεν έχουν ζωή πάνω από 15 χρόνια, απάντησε: " Από τον κορμό τους που δεν είναι αρκετά χοντρός"! Γνώριζε πολύ καλά ο υπάλληλος του δασαρχείου, τι συμβαίνει όταν τα δέντρα βρίσκονται υπό τη σκιά άλλων δέντρων, όπως εδώ: Παίρνουν μόνο ύψος, προκειμένου να βρουν φως του ήλιου για να φωτοσυνθέσουν, κάτι που αποβαίνει σε βάρος του πάχους του κορμού τους. Απέκρυψε επιμελώς εδώ ο υπάλληλος του δασαρχείου την αλήθεια, γιατί η αλήθεια ενίοτε.....βλάπτει σοβαρά την υπηρεσία! ( Για την ιστορία, αναφέρω ότι το Εκκλ/κό Συμβούλιο κέρδισε τότε την υπόθεση εκείνη στο Πρωτοδικείο Καρδίτσας). 

                                            Κοινωνικό το έργο του Εκκλ/κού Συμβουλίου!

        Κυρία πρόεδρε και κυρίες δικαστές,                                                                                                       Ό, τι έφτιαξαν τα μέλη του Εκκλ/κού Συμβουλίου του Αγίου Δημητρίου εκεί στο μύλο της Οξυάς, δεν τα έκαναν με δόλο, ούτε για τον εαυτό τους. Τα έκαναν για το καλό της τοπικής κοινωνίας, σε ένα χωριό που φθίνει συνεχώς.Ήθελαν να δώσουν μία νότα αισιοδοξίας σε ένα υπό διάλυση χωριό. Άλλωστε, έχουν κάνει και πολλά άλλα έργα στο χωριό, που δεν χρειάζονταν άδειες. Τους έχω ιδεί να δουλεύουν και οι ίδιοι σκληρά σ' αυτά τα έργα, χωρίς να πληρώνονται. Για την προσφορά τους αυτή, θα τους καταδικάσουμε κιόλας, κυρία πρόεδρε και κυρίες δικαστές, αντί να τους επαινέσουμε; 

(Συμπέρασμα από τη δίκη: Ευτυχώς, η Δικαιοσύνη διέσωσε το κύρος και την αξιοπιστία της!) 

Σημείωση: Να, που και πάλι ο Γιάννης Γκέκας έρχεται να επιβεβαιώσει όσα κατά καιρούς εγώ υποστηρίζω. Τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Αυτή τη φορά, ανακάλυψε ένα έγγραφο, ατράνταχτο στοιχείο ότι ο χώρος μπροστά στο μύλο, κοντά στα Παλιάμπελα, χρησιμοποιούνταν για να σταματούν τα ζώα εκείνων που πήγαιναν για να αλέσουν τα γεννήματά τους. Πρόκειται για ένα έγγραφο πλειοδοτικού διαγωνισμού του Εκκλ/κού Συμβουλίου του Αγίου Δημητρίου Οξυάς, από το 1959, για ενοικίαση του μύλου. Μέσα στους όρους του διαγωνισμού, περιλαμβάνονταν και η υποχρέωση του πλειοψηφήσαντος να κατασκευάσει στέγαστρο (τουλάχιστον για δέκα ζώα), ώστε να σταματούν τα ζώα σε περίπτωση κακοκαιρίας! Το έγγραφο βρέθηκε στα αρχεία της Μητρόπολης Νεοχωρίου και Φαναριοφερσάλων (στην Καρδίτσα) και υποβλήθηκε στο δικαστήριο. Για την ιστορία, αναφέρω ότι ο πλειοψηφήσας στον παραπάνω διαγωνισμό ήταν ο Δημητράκης Γκαραβέλας, γιος του Βάιου Γκαραβέλα. Και οι δύο αυτοί χρημάτισαν μυλωνάδες στον εν λόγω μύλο. Το έγγραφο αυτό, τέλος, αποτελεί ένα καταλυτικό στοιχείο ότι ο μύλος είναι δημιούργημα και ιδιοκτησία του Ναού του Αγίου Δημητρίου, άρα, ιδιοκτησία του είναι και ο περιβάλλων χώρος του μύλου.

                              Το Εκκλ/κό Συμβούλιο αθωώθηκε, αλλά ο χώρος χάθηκε!

     Θα ήθελα, επίσης, να ενημερώσω το κοινό ότι μπορεί το Εκκλ/κό Συμβούλιο να αθωώθηκε για τα έργα που έκανε στο μύλο της Οξυάς, αλλά ο χώρος με τα έργα χάθηκαν! Άδικα! Σε μία άλλη δίκη, δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στα δικαστικά έξοδα ο Ναός του Αγίου Δημητρίου και το Εκκλ/κό Συμβούλιο αποφάσισε να κάνει δήλωση ότι παραιτείται από περαιτέρω διεκδικήσεις για το χώρο που ήταν πάντα της εκκλησίας. Επιπλέον, φοβήθηκαν τα μέλη του Εκκλ/κού Συμβουλίου ότι, σε περίπτωση που έχαναν την υπόθεση, θα έπεφταν στις πλάτες τους και στις οικογένειές τους - και όχι στο Ναό - όλα τα δικαστικά και λοιπά έξοδα. Έτσι, η υπόθεση χάθηκε στα χαρτιά, χωρίς να γίνει καμία δίκη! Ο χώρος περιέρχεται στο δημόσιο, δηλαδή στο Δασαρχείο Μουζακίου. Πύρρεια νίκη η αθώωση!