175. Eπιστροφή και αποχαιρετισμός στη                                         γενέτειρα!

                                                               Ιστότοπος:ofigousiotis2.blogspot.com                                                           E-mail:giwrgospattas@gmail.com

     Η ζωή δεν είναι μονόδρομος. Όπου κι αν περάσει κανείς τη ζωή του, όπου σταθεί, ευδοκιμήσει και δραστηριοποιηθεί στα νιάτα του, με το πλήρωμα του χρόνου θα ξαναγυρίσει στο σημείο απ' όπου ξεκίνησε την πορεία του. Με φυσική παρουσία ή νοερά, θα βρεθεί και πάλι στον τόπο που γεννήθηκε, όπου πήγε στο σχολείο και βίωσε τα πρώτα δομικά της ύπαρξής του βιοτικά συμβάντα. Θα ξαναγυρίσει στις παιδικές και νεανικές του μνήμες. 

                                                          Μοναδικές ομορφιές!

      Άνοιξη και καλοκαίρι είναι οι εποχές που μπορείς να χαρείς αυτά τα μέρη, όπως η Μεγάλη Βρύση, η γενέθλια γη. Τότε σμίγει κανείς και γίνεται ένα με τη φύση, το δροσερό κυματισμό του αέρα, την ιστορία αυτού του τόπου και την ομορφιά που ξεχειλίζει παντού, σε κάθε σημείο, όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου. Σε συνεπαίρνει η οργιαστική βλάστηση, η πράσινη φορεσιά της φύσης με τις ποικίλες οσμές της, οι γνώριμες και αιώνιες κορυφογραμμές, οι βουνοπλαγιές και τ' απόσκια, οι λαγκαδιές και οι ρεματιές με τα αιωνόβια πλατάνια, τα δάση της οξιάς, του έλατου και της καστανιάς, οι αλπικές ζώνες και οι φτερωμένες πλαγιές. Ανάγλυφο ακόρεστης ποικιλίας. Επιμήκεις και δαντελωτές κορυφογραμμές, φαράγγια και χαραδρώσεις, αληθινά τερτίπια της φύσης. Θαυμάζεις τον επίμονο τρόπο, με τον οποίο οι φυσικές δυνάμεις λειτούργησαν μέσα στο διάβα των αιώνων για να σμιλέψουν αυτό το επιβλητικό, ρομαντικό, τραχύ και αρρενωπό τοπίο που ξαφνιάζει το βλέμμα του επισκέπτη.

                                                        Βουνά, σύμβολα ελευθερίας!

     Πατώντας το πόδι σου σ' αυτά τα μέρη με την τεράστια γκάμα χρωμάτων και γραμμών, νιώθεις ένα ευχάριστο αίσθημα ελευθερίας να σε κατακλύζει. Τα ψηλά βουνά, άλλωστε, υπήρξαν ανέκαθεν το λίκνο και τα σύμβολα της ελευθερίας. Αισθάνεσαι να ξεγλιστρά ελαφρά από πάνω σου ένας μανδύας του φόβου και της υπαρξιακής αγωνίας, αφήνοντας ταυτόχρονα να βγει από μέσα σου ένας βαθύς αναστεναγμός, καθώς θυμάσαι τα περασμένα. Το αίσθημα της ελευθερίας εδώ κυριαρχεί, ακόμα και όταν διαπιστώνεις τις όχι και τόσο ενθαρρυντικές μελλοντικές προοπτικές αυτού του τόπου.

                                                           Σπίτια εγκαταλειμμένα!

    Στο χωριό υπάρχουν αρκετά νεόδμητα ή ανακαινισμένα σπίτια. Βλέπεις, όμως, και σπίτια που έδωσαν άνιση μάχη με το χρόνο και, τελικά, μετά την εγκατάλειψή τους, σωριάστηκαν στο έδαφος και περιμένουν. Περιμένουν έναν φωτογράφο να τα απαθανατίσει, έναν μελετητή του χρόνου να τα καταγράψει, ή έναν απόγονο να τα ξαναχτίσει. Αυτά τα σπίτια με τις γκρεμισμένες πόρτες και τις χορταριασμένες στέγες και αυτά τα χέρσα χωράφια δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν χωρίς λόγο. Έγραψαν τη δική τους ιστορία και περιμένουν να περπατήσουμε ανάμεσά τους, να αφουγκραστούμε τις σιωπές τους, να θυμηθούμε τους παλαιούς ρυθμούς της ζωής και να τα μετασχηματίσουμε σε λόγο. Έτσι, τα ξαναδίνουμε ζωή και τα επιτρέπουμε να ξαναϋπάρξουν σε ένα άλλο επίπεδο μεταξύ μύθου, μνήμης, ιστορίας και πραγματικότητας. Η σκληρή  - και στοχαστικά ήρεμη - αυτή πραγματικότητα σημαδεύει καίρια το χρόνο και το συναισθηματικό μας κόσμο, καθώς αναδύονται έντονες οι μνήμες του παρελθόντος και κονταροχτυπιούνται μέσα μας με τις σύγχρονες ρεαλιστικές καταγραφές.

                                                                Το δικό μου σπίτι!

     Το σπίτι μου βρίσκεται στο πάνω μέρος του συνοικισμού, ακριβώς εκεί όπου αρχίζει το δάσος του έλατου. Στο κάτω μέρος ξεκινούν τα καλλιεργημένα χωράφια. Για την ακρίβεια, τα χωράφια που κάποτε ήταν καλλιεργημένα, γιατί τώρα πλέον είναι όλα χέρσα. Το σπίτι είναι μία ισόγεια, πετρόχτιστη, ορθογώνια κατασκευή, με κόκκινη τσίγκινη στέγη. Είναι παλαιά κατασκευή αλλά στέρεη. Μέσα είναι ανακαινισμένη και λειτουργική. Λόγω της πετρόχτιστης κατασκευής, το χειμώνα το σπίτι είναι ζεστό και το καλοκαίρι δροσερό. Το μόνο που του λείπει είναι οι άνθρωποι που θα το κατοικήσουν. Πριν λίγα χρόνια, απολάμβανα ο ίδιος τα πλεονεκτήματά του τα καλοκαίρια, αλλά τώρα, λόγω προβλημάτων υγείας, σταμάτησα να ανεβαίνω. Είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να κάνεις τη βόλτα σου μέσα στο δάσος, να βρεθείς μέσα στην αγκαλιά της φύσης και να βρεις την ηρεμία σου.                                               Στο μπροστινό μέρος, το σπίτι μου έχει μία τεράστια πλακόστρωτη αυλή, ενώ σε μία άκρη δεσπόζει μία μπασκέτα κανονικών διαστάσεων. Εδώ, παλαιότερα, όταν υπήρχε πολύς κόσμος στο συνοικισμό, γίνονταν αγώνες μπάσκετ μέχρι και τα μεσάνυχτα. Στο πάνω μέρος της αυλής, μοσχοβολά το αγιόκλημα και άλλα λουλούδια.                                                                                                                      Όπου κι αν γύρισα στη ζωή μου, είδα πολλά σπίτια - κάποια μάλιστα πραγματικά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα - αλλά ένα πράγμα τους έλειπε: η αυλή! Απορώ το γιατί, αλλά απάντηση δεν παίρνω. Ένα σπίτι με αυλή έχει άλλη χάρη. Σου δίνει τη δυνατότητα να κινηθείς, να παίξεις - κυρίως τα παιδιά - να χαρείς. Πόσω μάλλον να διαθέτει και μπασκέτα. Αν η κουζίνα είναι η ψυχή του σπιτιού, η αυλή αναμφίβολα είναι η ανάσα του.

                                                       Ζωή φτωχική αλλά χαρούμενη!

    Η ζωή μας, τα χρόνια εκείνα, ήταν φτωχική αλλά χαρούμενη. Κάθε οικογένεια είχε τουλάχιστο τρία παιδιά. Οι περισσότερες ήταν πολύτεκνες. Εμείς ήμασταν εφτά αδέρφια, μία μικρή κοινωνική ομάδα. Η κοινωνικότητα αναδυόταν μέσα από την ίδια την οικογένεια. Πάμπολλες και οι καθημερινές ασχολίες. Το χωράφι και το μαντρί, το κουβάλημα του πόσιμου νερού από τη βρύση, τα ζώα που τα βγάζαμε για βοσκή, ήταν φυσικές διαδικασίες που γέμιζαν τη μέρα μας. Η διαδρομή για το σχολείο και πάλι πίσω ήταν μία αληθινή εκδρομή. Τρία τέταρτα δρόμος ήταν, αλλά εμείς το κάναμε δέκα - δεκαπέντε λεπτά!

                                                           Η ηρωική γενιά των γονιών!

    Πώς γίνεται κανείς ήρωας; Τον κάνουν οι συνθήκες ή οι επιλογές; Και τα δύο ισχύουν, όταν πρόκειται για τους ηλικιωμένους της εποχής που μιλάμε. Τίποτε δεν τους κιότευε. Τους έβλεπες να δουλεύουν ασταμάτητα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι αντοχές τους χαλύβδινες. Στο χωράφι, στους κήπους, στο κουβάλημα των ξύλων, στις επισκευές του σπιτιού και των καλυβιών, στα ζώα, παντού σε κάθε δουλειά που απαιτούσαν οι συνθήκες. Από την άλλη, βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση της πατρίδας. Χωρίς αμφιβολία, οι γονείς μας ήταν μία ηρωική γενιά που πέρασε στην ιστορία. Στο γονεϊκό τους ρόλο επίσης ήταν συνεπέστατοι. Είχαν αρχές που τις πέρασαν και στα παιδιά τους. Η γονεϊκή τους ταυτότητα είχε μία γνησιότητα και μία ανιδιοτέλεια. Ήταν σίγουροι για το ρόλο τους. Σέβονταν και αγαπούσαν τα παιδιά τους. Ήθελαν, σαν θα μεγαλώσουν, να μορφωθούν και να ξεφύγουν από τη δική τους κουραστική ζωή. Θυμάμαι τον πατέρα μου, όταν έπεφτε στα χέρια του κάποιο βιβλίο, φυλλάδιο ή εφημερίδα, μου τα έφερνε για να τα διαβάσω. Έτρεφαν μεγάλο σεβασμό στη μόρφωση και στους μορφωμένους ανθρώπους.

                                                 Όνειρό μου μία ανώτερη μόρφωση!

    Παιδιόθεν οραματιζόμουνα μία ανώτερη μόρφωση. Αυτό για μένα σήμαινε: καλλιέργεια εσωτερική, πνευματική, ηθική αισθητική. Σήμαινε ανοιχτούς ορίζοντες, γνωστική επάρκεια και συνεχή αυτομόρφωση. Σήμαινε θετικό προσανατολισμό απέναντι στη ζωή, τον εαυτό μου και την κοινωνία. Σήμαινε ενδιαφέρον για τα κοινά και τον τόπο μου και τούτο από οποιοδήποτε πόστο. Το τι, τελικά, πέτυχα - μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες - ας το κρίνει με αντικειμενική ματιά η ιστορία.

                                                                        Οι αρχές μου!

    Οι αρχές και οι αξίες μου είχαν πάντοτε δημοκρατικό, αγωνιστικό και δημιουργικό προσανατολισμό. Παρά τα προβλήματα, που κάποια κυκλώματα μου δημιούργησαν, σε προσωπικό, οικονομικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο, στη ζωή μου έμαθα να αγωνίζομαι. Τα όπλα δεν τα κατέθεσα παρά όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Πάντα ελεύθερος και υπερήφανος - με τη θετική έννοια των όρων - έδινα τις απαντήσεις μου στη ζωή.

                               Η εντιμότητα των ανθρώπων και η απάτη του κυκλώματος!

    Οι άνθρωποι αυτού του τόπου διακρίνονται για την αδιαμφισβήτητη εντιμότητά τους. Ο λόγος τους συμβόλαιο. Η μόνη παραφωνία σ' αυτό το κλίμα δημιουργήθηκε από το κύκλωμα της απάτης. Χρησιμοποίησε δύο άτομα (άρρενες) από το στενό συγγενικό μου κύκλο για να περάσει τη γραμμή του. Ο κόσμος δεν μπορούσε να καταλάβει ότι πίσω από τις πρωτόγνωρες "αθώες" υποδείξεις κρυβόταν η απάτη! Υπέδειξε στα δύο αυτά άτομα τον τρόπο και μου αφαίρεσαν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ουσιαστικά, όλες τις οικονομίες μου από τη διδακτική μου θητεία στη Γερμανία. Τους στήριξαν στο έργο τους - καθ' υπόδειξη - και πρόσωπα της Τράπεζας. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τα άτομα αυτά θα έφταναν στο σημείο να διαπράξουν αυτή την ανέντιμη και διαβολική λαθροχειρία. Συγγενείς μου, μάλιστα, και πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης μου! Έτσι, αυτοί με τα χρήματά μου αγόρασαν αυτοκίνητο και έφτιαξαν τα σπίτια τους, ενώ εγώ μένω στο νοίκι. Το χειρότερο όλων μ' αυτή την υπόθεση είναι ότι διέρρηξαν το κοινωνικό συμβόλαιο της εντιμότητας που ισχύει για όλες τις γενεές του χωριού. Για πιο λεπτομερή παρουσίαση, όμως, του θέματος αυτού θα επανέλθω αργότερα με άλλη δημοσίευση. 

                                                 Η γενικότερη εικόνα της γενέτειρας!

    Πέρα από τη Μεγάλη Βρύση - το συνοικισμό μου - η γενικότερη εικόνα της γενέτειρας δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Η Οξυά βρίσκεται σε βαθιά παρακμή. Αιτία, η απουσία βασικών έργων υποδομής. Το εσωτερικό οδικό δίκτυο της Οξυάς βρίσκεται σε πρωτόγονη κατάσταση. Μια αλήθεια δεν προσέχθηκε από τους αρμόδιους - ντόπιους και μη - σ' αυτό τον τόπο. Οξυά χωρίς την περιφέρεια και τους συνοικισμούς, είναι μισό χωριό και διχοτομημένο! Αν ο δήμος μας αποφάσιζε να κάνει 200 - 300 μέτρα άσφαλτο κάθε χρόνο, τώρα η περιβόητη σύνδεση, που αγκαλιάζει όλο το χωριό, μέχρι το δάσος και την Αγία Τριάδα, θα είχε ήδη επιτευχθεί. Δεν φτάνει μόνο το φυσικό κάλλος για να επισκεφθεί κάποιος το χωριό και πρωτίστως ο Οξυώτης. Χρειάζονται και ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Έγιναν κάποιες προσπάθειες, με ψηφίσματα και δημοσιεύσεις, για κάποια κονδύλια εκ μέρους της πολιτείας, αλλά και αυτά σαμποταρίστηκαν από τους αντιφρονούντες και αντιδραστικούς της Οξυάς. Πάντα υπήρχε η πέμπτη φάλαγγα που απαξίωνε κάθε δημιουργική προσπάθεια σ' αυτό τον τόπο. Πέραν αυτών, ήρθε και ο Ιανός για να οξύνει ακόμα πιο πολύ το πρόβλημα της Οξυάς. Σήμερα - εν έτει 2023 - η μόνη λύση στο πρόβλημα των δρόμων της Οξυάς βρίσκεται στα χέρια της πολιτείας και του δήμου Μουζακίου! Θα ήθελα να παρακαλέσω τους αρμόδιους φορείς να δείξουν μία ευαισθησία απέναντι σε ένα υπό διάλυση χωριό. Μακάρι να δούμε να γίνεται κάτι, προτού αποχαιρετίσουμε το μάταιο και άδικο αυτό κόσμο!

                                                  Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε!

     Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε! Αποχαιρετώ τα βουνά και κάθε γωνιά αυτού του τόπου. Χαιρετίζω και τους ωραίους ανθρώπους του. Τα πεπραγμένα μου ας αποτελέσουν μία συγκινησιακά φορτισμένη ανάμνηση εις το διηνεκές. Το πρώτο που χρειάζεται αυτός ο τόπος για να πάει μπροστά είναι σύμπνοια και συνεργασία. Όχι άλλα "μανιφέστα" και ανούσιες αντιδράσεις απέναντι στις θετικές επιλογές. Αν θα έπρεπε να αναφέρω μόνο μία από αυτές τις επιλογές, αυτή θα ήταν οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας ( ΑΠΕ), τις οποίες η παγκόσμια κοινότητα επέλεξε για την προστασία του περιβάλλοντος. Το να στρεφόμαστε εναντίον τους, είναι σαν να βάζουμε εμείς φωτιά στα δάση μας, δήθεν για να τα προστατέψουμε από τους εμπρηστές! Τότε, η ζημιά, που εμείς προκαλούμε, επέρχεται πολύ πιο αποτελεσματικά, παρά από τους ίδιους τους εμπρηστές. Όχι αντίδραση για την αντίδραση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ακούγονται αντίθετες φωνές. Θα ακούγονται, αλλά υπό τον όρο να μην είναι υποκριτικές και θα αποβλέπουν στην πρόοδο και το καλό του χωριού. Πειστικά επιχειρήματα, ναι, αλλά όχι κροκοδείλια δάκρυα. Οι ειλικρινείς προθέσεις μετράνε εδώ και όχι οι δήθεν ηρωικές αντιστάσεις των υποκριτών, που δεν πείθουν κανέναν παρά μόνο τους αφελείς, οι οποίοι θέλουν να πιστεύουν ότι μπορούν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Στόχος πάντοτε θα πρέπει να είναι τα απτά, θετικά και μετρήσιμα αποτελέσματα.