151. Νοσοκομειακά θέματα:

         Η περίθαλψη στα δημόσια νοσοκομεία μας! 

Αχιλλοπούλειο νοσοκομείο Βόλου

   (Παραβλέπω όλα τα προβλήματα που δημιούργησε ο κορωνοϊός στα νοσοκομεία μας και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα μας. Η δημόσια περίθαλψη και η γραφειοκρατία είναι δύο καίριας σημασίας ζητήματα που θα πρέπει να απασχολήσουν, τόσο τους κυβερνώντες όσο και όλους τους συναρμόδιους φορείς. Σε ό,τι αφορά το πρώτο θέμα, η πρόσφατη περιπέτεια της υγείας μου (βλ. θεματική ενότητα 150 αυτού του ιστότοπου), μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω από κοντά το επίπεδο και την ποιότητα της περίθαλψης στα δημόσια νοσοκομεία μας, λαμβάνοντας ως παράδειγμα το νοσοκομείο του Βόλου. Λίγο ως πολύ, η περίθαλψη και οι υποδομές στα δημόσια νοσοκομεία μας είναι περίπου ίδιες και δεν παρουσιάζουν ουσιώδεις διαφορές. Ως προς το δεύτερο θέμα (τη γραφειοκρατία), που ταλαιπωρεί σε κάθε του βήμα τον πολίτη, θα επανέλθω σε μία επόμενη ενότητα).

  Η προστασία της ανθρώπινης ζωής και η αποκατάσταση της υγείας των πολιτών πρέπει να αποτελούν πρωταρχικές αξίες, για κάθε κοινωνία και κάθε εποχή. Και, επειδή ο ιδιωτικός τομέας υγείας για την εποχή μας είναι σχεδόν απρόσιτος για τον απλό λαό - οικονομικά, εννοώ - για τούτο στο άρθρο μου αυτό θα περιοριστώ μόνο στο δημόσιο τομέα υγείας και περίθαλψης. Δεν θα ασχοληθώ, ωστόσο, με το ιατρικό και επιστημονικό κομμάτι της υπόθεσης, που φαίνεται να είναι άριστα προγραμματισμένο, αλλά κυρίως με την πρόσβαση στο νοσοκομείο, το σεβασμό προς τους ασθενείς, την υλικοτεχνική υποδομή και τις προσφερόμενες, γενικά, υπηρεσίες στο δημόσιο νοσοκομείο.

                                                Η πρόσβαση στο νοσοκομείο!

    Για μη επείγοντα περιστατικά υγείας, μπορεί κανείς να κλείσει ραντεβού σε νοσοκομείο τηλεφωνικά ή ηλεκτρονικά. Για επείγοντα, όμως, περιστατικά, το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς είναι να πάει κατευθείαν στα Εξωτερικά Ιατρεία ενός νοσοκομείου. Κάπου μισή ώρα αναμονής χρειάστηκε για να με καλέσουν οι αρμόδιοι στα Εξωτερικά Ιατρεία, στο νοσοκομείο του Βόλου, τηρώντας πάντα σειρά προτεραιότητας. Μετά τις τυπικές διαδικασίες, για καταγραφή των στοιχείων μου, χρειάστηκε άλλη μισή περίπου ώρα για να ασχοληθούν μαζί μου οι γιατροί, των οποίων η πάθησή μου ήταν της ειδικότητάς τους. Έγιναν οι προκαταρκτικές εξετάσεις και - αφού κρίθηκε αναγκαία η εισαγωγή και παραμονή μου στο νοσοκομείο - σε μία ώρα συνολικά βρισκόμουν ήδη στο δωμάτιο, όπου θα παρέμεινα το πρώτο βράδυ. Την επομένη, βέβαια, μεταφέρθηκα στο δωμάτιο, όπου θα έμενα για άλλες τέσσερις μέρες. Οι μεταφορές γίνονται πάντα με καροτσάκι τραυματιοφορέων, όπως θα δούμε και πιο κάτω.

                                            Ο σεβασμός προς τους ασθενείς!

    Το πρώτο, που πρέπει να ληφθεί υπόψη, προκειμένου να διερευνηθεί το θέμα των παρεχόμενων υπηρεσιών σε ένα νοσοκομείο, είναι ο σεβασμός που επιδεικνύεται προς τους ασθενείς, ένα στοιχείο που ήταν οφθαλμοφανές και δεδομένο στο νοσοκομείο του Βόλου. Η συμπεριφορά του νοσηλευτικού προσωπικού προς τους ασθενείς ήταν ευγενέστατη! Ο πιο αξιόπιστος δείκτης των παρεχόμενων υπηρεσιών, σε ένα νοσοκομείο, είναι η ικανοποίηση που εκφράζουν οι ίδιοι οι ασθενείς. Έχω παρατηρήσει και κάτι αρνητικό, ωστόσο, που θα πρέπει - με την ευκαιρία - να επισημανθεί. Δεν υπήρχε άμεση ανταπόκριση στις κλήσεις - ή και εκκλήσεις - των ασθενών! Οι κλήσεις αυτές γίνονται, είτε με το ειδικό κουμπάκι κλήσεων - το οποίο δύσκολα το φτάνει ο ασθενής εκεί που είναι τοποθετημένο - είτε φωνάζοντας. Έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον δύο ώρες μετά την κλήση, ώσπου να φανεί κάποια νοσοκόμα ή νοσηλεύτρια στο δωμάτιο! Μιλώντας επί προσωπικού θέματος, θα έλεγα και το εξής που μου συνέβη: Μου έβαζαν ορούς κάθε μέρα. Σε μιάμιση περίπου ώρα, ο ορός τελείωνε και έπρεπε να αποσυνδεθεί από το χέρι μου, ώστε να μπορώ να πάω στην τουαλέτα. Παρά τις συνεχείς κλήσεις μου, η αποσύνδεση γινόταν μετά από άλλες δύο ώρες! Ιδού και κάτι ακόμα που δείχνει τουλάχιστο ανευθυνότητα και έλλειψη σεβασμού: Κάπου, σε περίοπτη θέση του δωματίου μας, υπήρχε ένα πλαστικό φιαλίδιο με αντισηπτικό, το οποίο χρησιμοποιούσαμε όταν βγαίναμε από την τουαλέτα. Κάποια στιγμή, βλέπω μία νοσοκόμα ή νοσηλεύτρια, δεν ξέρω, να παίρνει - να αρπάζει, στην κυριολεξία - το φιαλίδιο! "Μην το παίρνετε, το χρειαζόμαστε!", της λέω. "Θα σας το φέρω πίσω!", μου απαντά και φεύγει. Το φιαλίδιο ήρθε στη θέση του την επόμενη μέρα άδειο! Ε, αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς σεβασμό προς τους ασθενείς! Ίσως να αποτελεί εξαίρεση, αλλά συνέβη.

                                                        Οι υλικοτεχνικές υποδομές

                                         1. Μηχανολογικός εξοπλισμός και μεταφορείς!

    Μετά την επιστημονική κατάρτιση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, το πρώτο, που πέφτει αμέσως στην αντίληψη ενός ασθενή, είναι ο μηχανολογικός εξοπλισμός για τις εξετάσεις των ασθενών. Στο βαθμό, που μπορώ να κρίνω ο ίδιος, ο εξοπλισμός αυτός θεωρώ ότι είναι θαυμάσιος στο νοσοκομείο του Βόλου. Όχι μόνο ο μηχανολογικός εξοπλισμός είναι θαυμάσιος, αλλά και οι παρεχόμενες υπηρεσίες επ΄αυτού είναι άριστα οργανωμένες. Προκειμένου να γίνουν διάφορες εξετάσεις των ασθενών, σε μονάδες εντός του νοσοκομείου - υπερηχογραφήσεις, γαστροσκοπήσεις, καρδιογραφήματα κ.λ.π. - οι ασθενείς μεταφέρονται πάνω στο ίδιο το κρεβάτι τους ή με το καροτσάκι των τραυματιοφορέων, χωρίς να υποστούν την παραμικρή ταλαιπωρία! Αυτού του είδους η μεταφορά των ασθενών στους χώρους των εξετάσεων, εντός του νοσοκομείου - και επαναφορά στο δωμάτιό τους - μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και για το λόγο ότι για πρώτη φορά έτυχε να το βιώσω.

                                                             2. Ρουχισμός!

    Φεύγοντας από το σπίτι μου, πήρα μαζί μου μόνο οδοντιατρικά είδη και ξυριστικά. Νόμιζα ότι το νοσοκομείο θα διαθέτει τουλάχιστο μία πιτζάμα και ένα ζευγάρι παντόφλες. Τίποτε από αυτά δεν διέθετε και νομίζω ότι είναι καιρός να το φροντίσουν οι αρμόδιοι, σε συνεργασία με την πολιτεία, που θα διαθέσει, εννοείται, και τα απαραίτητα κονδύλια. Τα παραπάνω υλικά θα αποτελούν περιουσιακά στοιχεία του νοσοκομείου και τα οποία θα πλένονται και θα απολυμαίνονται συχνά. Έτσι, πέρα από την εξυπηρέτηση των ασθενών, θα αποφεύγεται και το να μεταφέρουν οι ασθενείς τα είδη αυτά από το σπίτι τους, χωρίς πρώτα να έχουν απολυμανθεί.

                                                 3. Το τραπεζάκι για το φαγητό!

    Μία ακόμα σοβαρή έλλειψη, που παρατήρησα στο νοσοκομείο του Βόλου, είναι ένα τραπεζάκι για το φαγητό των ασθενών. Το τραπεζάκι αυτό θα πρέπει να είναι κινητό και να περνά πάνω από το κρεβάτι των ασθενών, ώστε οι ασθενείς να μη χρειάζεται να σηκωθούν και να βγουν έξω από το κρεβάτι τους για να φάνε το φαγητό τους. Ένα τραπεζάκι που υπήρχε δίπλα στο κρεβάτι μου, ήταν μόνο για τα λίγα πράγματα που είχα φέρει από το σπίτι μου. Εκεί πάνω άφηναν και το φαγητό των ασθενών. Καμία άνεση ως προς το θέμα αυτό, αν και εγώ, λόγω των ορών που μου βάζανε, μόνο δύο φορές πρόλαβα να φάω κανονικό φαγητό και έτσι δεν μπορώ να κρίνω το μενού που διανέμεται στους ασθενείς. Στη δική μου κάρτα, όπως μου έλεγαν, για τρεις μέρες οι γιατροί μου έγραφαν: "Ουδέν"! Ήταν οι οροί, βλέπεις, και οι μεταγγίσεις αίματος. Αφού ρώτησα και ξαναρώτησα και η απάντηση ήταν: "Ουδέν", κάποια φορά λέω σε μία νοσηλεύτρια: "Για κοιτάξτε πιο καλά, σας παρακαλώ. Μήπως πίσω από το "ουδέν" γράφει "κοκορέτσι";